Ενα Μέγαρο για πεθαμένους.

Του παρόντος αφορμή στάθηκε έναν ἀρθρο του Βασίλη Βασιλικού στην Ελευθεροτυπία.
Είναι ένα άρθρο εξαιρετικής ηλιθιότητος. Ο Βασιλικός που δεν δίνει φράγκο για την κατάσταση στα σχολεία και τα πανεπιστήμια, που δεν γράφει λέξη για την ανεργία, το περιβάλλον και την αποξένωση, ενδιαφέρεται και γράφει γιά το καυτό θέμα της καύσης των νεκρών.
Είναι πράγματι ένας σύγχρονος «πνευματικός άνθρωπος».

Oμως νά, και άλλοι πνευματικοί άνθρωποι.
Σαν την Δαμανάκη, που αγωνίζονται με πάθος για την κατασκευή ενός συγχρόνου κρεματορίου με όλα τα κομφώρ.
Κάτι σαν το Μέγαρο, αλλά για πιό πεθαμένους.

Βέβαια, η καύση, δεν απασχολεί τους συνταξιούχους των 400 ευρώ, τους ανέργους, τους εργάτες και τους κατοίκους της υπαίθρου. Αυτοί, όπως και οι υπόλοιποι κανονικοί άνθρωποι δεν θέλουνε να καούνε, όπως δεν θέλουνε να πνιγούνε ή να γκρεμοτσακιστούνε.
Την καύση την θέλουνε αποκλειστικώς για τους εαυτούς τους κάτι πρώην αριστεροί που έχουν προδώσει τα πάντα της ζωής και τώρα είπανε να προδώσουνε και τον θάνατο, κάτι ψώνια νεοελληνικά, καλλιτέχνες της πλάκας και οι μετροσέξουαλ μικροαστοί.

Αυτοί θέλουνε την καύση και μάλιστα προσωρινώς.
Μέχρι να βγάλει η Γκούτσι φέρετρα.

Για όλους αυτούς, να πώ την αλήθεια κι εγώ είμαι υπερ της καύσεως. Ας γίνουν στάχτη και μπούρμπερη αφού το θέλουνε. Θα είναι και ασορτί με τις ιδέες τους.

Εδώ βλέπετε ένα κρεματόριο. Ενα ωραίο εργοστασιάκι θανάτου.





















(συνεχίζεται)